به تازگی، صندوق‌های پوشش ریسک (Hedge Fund) بزرگ به معامله سهام مجوز کربن تمایل نشان داده‌اند و این موضوع موجب بالا رفتن قیمت سهام مجوز کربن شده است. این موضوع فرصتی قابل تأمل برای بازیگران پست لجستیک است تا از اوراق کربن برای سرمایه‌گذاری در نوسازی ناوگان و زیرساخت خود در مسیر کاهش آلایندگی استفاده کنند.
تاریخ انتشارشنبه ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۰ - ۱۵:۳۸
کد مطلب : ۲۷۳
۰
بازیگران پست لجستیک در ایران می‌توانند از بالا رفتن ارزش سهام مجوز کربن استفاده کنند؟
«سهام مجوز کربن»، فرصتی برای رشد پست لجستیک
مجوز کربن یا مجوز آلودگی، مجوزی برای تولید و انتشار دی‌اکسیدکربن به میزان مشخص است که برای هر واحد صنعتی و خدماتی با توجه به استانداردهای عمومی و استانداردهای خاص آن صنعت صادر می‌شود و اگر کسب و کاری بتواند کمتر از این میزان، دی‌اکسیدکربن تولید کند، اجازه فروش مابقی را در بازار دارد. همین‌طور کسب و کارهایی که تولید دی‌اکسیدکربن آن‌ها بیش از مجوز اخذ شده از مراجع مربوطه باشد، برای ادامه فعالیت خود می‌توانند به مقدار مازاد تولید دی‌اکسیدکربن، از بازار مجوز کربن خریداری کنند. البته این امر تا حد مشخصی امکان‌پذیر است. در واقع این مجوز راهی برای کنترل میزان تولید آلاینده‌ها در بخش‌های مختلف تولیدی و تجاری است. اگرچه در گذشته اندازه‌گیری آلاینده‌های کربنی در صنایع بزرگ انرژی‌بر دشوار بود، اما در سال‌های اخیر به کمک توسعهٔ فن‌آوری در حوزه‌هایی هم‌چون بلاک‌چین، کلان‌داده و هوش مصنوعی، پایش و اندازه‌گیری آلاینده‌های کربنی تولیدی هر فعالیتی از جمله در صنعت پست لجستیک آسان‌تر شده است.
سهام مجوز کربن چه تاثیراتی بر اکوسیستم برجای می گذارد؟
سهام مجوز کربن و ایجاد امکان معاملات آن، ضمن کنترل میزان کل آلایندگی کربنی اکوسیستم، به واسطه محدودیت‌هایی که ایجاد می‌کنند، بهای تمام شده این فعالیت‌ها را افزایش می‌دهند. این افزایش بهای تمام شده، از یک‌سو به شکل مستقیم سبب کاهش تقاضا برای خدمات دارای بار زیست‌محیطی بالا (هم‌چون سرویس‌های مرجوع‌سازی خریدهای الکترونیکی) خواهد شد و از سوی دیگر سرمایه‌گذاری در فن‌آوری‌های حافظ محیط زیست را در صنایع و فعالیت‌های انرژی‌بر افزایش خواهد داد.
مسائل زیست محیطی یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های موجود در صنعت پست لجستیک به شمار می‌رود. نخستین اولویت از میان اولویت‌های حقوق بشر در صنعت حمل و نقل و لجستیک مربوط به انتشار گازهای گلخانه‌ای است.حال با راه‌اندازی سیستم سهام مجوز کربن و راه‌اندازی بازار معاملات آن، فعالان این صنعت مشوق مالی مستقیمی برای کاهش تولید دی‌اکسیدکربن در مقابل خود دارند و می‌توانند با اقداماتی از قبیل استفاده از فن‌آوری روز و به ویژه بستر فن‌آوری اطلاعات، نوآوری در خدمات، برنامه‌ریزی در راستای کاهش مرسولات مرجوعی، ارتقای کارایی زیست‌محیطی سرویس‌های مختلف ، بسته‌بندی‌های فاقد آلایندگی کربنی و بسته‌های هوشمند با حداقل آلایندگی کربنی، تغییر ساختار شبکه هاب و اسپوک و بهینه‌سازی طراحی آن و توسعه کاربرد لاکرها در تمام خدمات از جمله مرجوعی مرسولات پستی، آلایندگی کربنی فعالیت خود را پایین آورند و ابتدا هزینه خرید مجوز را کاهش دهند و سپس با فروش مقدار مازاد مجوز کسب درآمد نمایند.
فن‌آوری های تازه از محیط زیست در برابر پست لجستیک حفاظت می‌کنند
الکتریکی‌سازی ناوگان، استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر در هاب‌ها و مراکز سفارش‌گردانی، سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های نرم‌افزاری برای مدیریت بهینه پیمایش مسیر ناوگان شامل مدیریت سوخت، تعمیر و نگهداری خودرو و کارایی عملیاتی، فناوری‌های نوین در تجارت الکترونیکی مانند واقعیت مجازی و تصویربرداری هولوگرافیک برای کاهش احتمال مرجوعی، از دیگر زمینه‌ها برای کاربرد فن‌آوری‌های حافظ محیط زیست در بخش پست لجستیک هستند.
با توجه به مزایای اشاره شده و به ویژه الزام بیشتر فعالان به کاهش تولید دی‌اکسیدکربن با توجه به افزایش قیمت سهام مجوز کربن در بازارهای جهانی، به نظر می‌رسد راه‌اندازی این سیستم و امکان خرید و فروش سهام مجوز کربن در ایران نیز می‌تواند علاوه بر کاهش گازهای گلخانه‌ای و تاثیر جدی در به‌روزرسانی و توسعه فن‌آورانه این صنعت، فرصتی برای فعالان پیشرو برای فروش مجوز و سود مالی مستقیم از این ناحیه نیز باشد.
موانع و چالش‌ها
در کنار فرصت‌های پیش آمده در این خصوص می‌توان به موانعی نیز اشاره کرد. اولین مرحله مشخص کردن استانداردهای کیفی است. این استانداردها سقف مجاز وجود هر آلاینده را مشخص می‌کند. تدوین این استانداردها به شکلی که مورد توافق نهادهای مختلف و فعالان صنایع بزرگ باشد کار ساده‌ای نیست. مرحلهٔ دوم اطمینان از رعایت استانداردها طبق روش و تکنولوژی الزامی از قبل معین شده است. در حال حاضر بیشتر پژوهش‌ها، بحث‌ها و دغدغه‌های علمی بر مبنای این نگرانی است که مبادله آلودگی‌ها، ممکن است تمرکز آلودگی را در یک منطقه افزایش دهد.
علاوه بر تولید و ایجاد کانون‌های بحران،سیستم معامله و مبادله مجوز هم‌چنین می‌تواند منجر به تخلف از استانداردهای مکانی شود. یکی از مشکلات اساسی برنامه‌های مختلف زیست‌محیطی، تطبیق آن‌ها با استانداردهای زیست‌محیطی است. برای مثال اگر سطح کیفیت هوا در یک منطقه به دلیل مبادلهٔ مجوزها از سطح استاندارد قبل از مبادله کمتر شود بیانگر آن است که سیستم معامله و مبادله در آن منطقه منجر به تخریب استانداردها شده است.
مشکل دیگر، رقابت بنگاه‌ها و دستکاری معاملات و یا استفاده از سایر روش‌های ضدرقابتی، به قصد جلوگیری از کسب آن توسط بنگاه‌های جدید و ورود آن‌ها به بازار می‌باشد. چه موانع دیگری درباره اجرای این مدل در ایران به ذهن شما می‌رسد؟ موانع و راه‌حل‌های خود را با ما به اشتراک بگذارید.
